Sevinsem mi üzülsem mi bilemiyorum sevgili marifetli arkadaşlarım.Neden derseniz çalışma hayatına Pazartesi günü itibariyle başlıyorum.
2 yaşındaki tahin-pekmezim Beren'in sendromlu hali ile ile 1 numaralı un kurabiyem Elif'imin ilk okul 1.sınıf da olmasının zorluğu,çalışma hayatının yorgunluğu,ev düzeni,beslenmeler,hazırlıklar,temizlik , düzen derken sanırım bu şekilde istediğim kiloya inebileceğim :) Tabi düşüp bayılmazsam:)
Çalışma hayatının stresi sarmışken başımı,Beroşumla daha çok birbirimize sarılmaya başladık.Gerçi ilk işim değil ama şimdiden özlemeye başladık birbirimizi.Sarılmalarımız dakikaları buluyor.Daha çok öpünce sanki bataryam dolacakmış gibi hissediyorum.Eskisinden daha az kızıyor,daha çok ilgileniyorum.Büyük kızıma daha bir itina gösteriyorum nedense..Bir elim hep elinin üstünde.İç huzursuzluğum mu bilemiyorum.
Annelik böyle :) Aklınız evde,bedeniniz işte.
Boşuna dememişler kadınlar zayıf,anneler güçlüdür diye.
Bakalım..
Şans dileyin bana..
Sağol canım benim :)
YanıtlaSilArayacağım seni yakında.Daha erken fırsatım olmuyor.Daha yeni oturabildim düşün artık.
En üstteki karikatürü inanmayacaksın yaşıyorum üstelik ben ona cep telefonuyla konuşmamı da ekliyorum:))
Tamam tamam sustum :P